Śmierć Peipera

Andrzej Lenartowski,

jak głosi jego podpis "schyłek maja 1997"

Andrzej Lenartowski

śmierć peipera

I

manifest czyli księga kelnera

mitologia każdego czynu jest historią pieniądza Parnas 

zrównał się z wysokością lady sklepowej To ja wymyśliłem

i to prawo będzie obowiązywać Cała reszta musi się dopasować 

artysta to taki facet który posiadł sztukę dopasowywania 

najsprytniejsi dopasowali się w modern plebejski

dobrze wiedziałem co robię kiedy wymyśliłem moich dwunastu 

czytelników To dobra liczba do rozmnożenia na obie półkule

i jeszcze dalej Dla mnie plebs to było święto 

Widziałem ten wielki teatr tłumu Światła I cieni Postawiłem znak

równania między społeczeństwem a plebsem Nie słyszałem

jeszcze wtedy śmiechu mojego śledczego Po raz pierwszy zobaczyłem 

go w małej wiosce pod kujbyszewem To było moje

pierwsze jasnowidzenie Płynął przede mną pod postacią 

skrzydlatego oka Ale gdy wymyślałem plebs byłem ślepy 

nie wiedziałem że na końcu równania pojawi się gnom

wynikiem każdego równania jest gnom Dzisiaj wiem już 

o tym Kelner który wie wszystko i wie lepiej

taki burmistrz dwudziestego pierwszego wieku 

z ogromnymi cycami Coraz częściej śnią mi się 

rozdziały historii filozofii Ekspres do kawy a

teoria poznania Ontologia kelnerskich podwiązek

wuzetka czyli idealizm Albo agnostycyzm kuchennego zaplecza 

no i tak dalej Nikt nie prześcignie spółki

kelnerów i filozofów Krzyżówka mutant Wymysł

nowego wieku A jeszcze przecież się nie zaczął

II

żyd czyli ucieczka

uciekałem Pewnie że mogłem w inną stronę Za inną granicę 

czy to ważne dla żyda za którą granicę ucieka? I tak

trzeba będzie uciekać jeszcze dalej W przeciwieństwie

do granic ucieczka jest niepoliczalna I dziwię się że może mieć 

liczbę pojedynczą To wszystko może szczegółowo wyjaśnić

mój śledczy A gdy przeczytacie o mojej ucieczce nie wiadomo kim będzie 

może minie już czas kelnerów I fryzjerów Choć to chyba

niemożliwe Kujbyszew Jakucja Ładnie brzmi dopóki

znaczy tyle co plamka w dziecinnym atlasie Ale ja nie pamiętam 

nie najlepiej z moją pamięcią Lepiej zapytać śledczego

on też odpowie czy wolności potrzebni są poeci Co wcale 

nie jest antytezą że poetom potrzebna jest wolność Trzeba 

sprytnie uciec z celuloidowego pudełka To cała sztuka życia

i kiedy zaczną pytać dlaczego uciekałem tam właśnie Dlaczego 

wygłaszałem Dlaczego wstąpiłem Dlaczego podpisałem Dlaczego

zgodziłem się kiedy inni z godnością wyrąbywali Albo układali 

tory Albo kopali i wydobywali I jeśli udało im się To ciągnąc 

za sobą godność i śmierć tych którym się nie udało zdobywali 

zawieszali flagi Walczyli ze skorpionami i innym świństwem 

pisali wiersze o piaskach mazowsza A potem A potem

ale ja już spłonę w swym celuloidowym pudełeczku i nie będę 

musiał nic tłumaczyć I jeśli coś mnie jeszcze cieszy

oczywiście prócz dup i cyców kelnerek to to że nie będę 

musiał niczego tłumaczyć Że nie będę musiał

odpowiadać Że nie będę musiał wymyślać

III

oko czyli śledczy

harenda Akwarium wypełnione herbatą Pełno pływających oczu 

przychodzę tu incognito i udaję peipera Był taki ale ja nie pamiętam 

ogólnie lubię dupy kelnerek To bezpieczne zajęcie Najwyżej

można dostać w mordę lecz bez dalszych zobowiązań One na hasło peiper

stają się nerwowe a cycki trzęsą się im jak łąki verdun

to śmieszne ale są tacy którzy myślą że śledczy podąża śladem

mój śledczy jest prze żnie przede mną Wie nim ja wiem Unoszę szklankę

i widzę w pływających oczach że on wiedział wcześniej To jest właśnie

największy wynalazek dwudziestego wieku Reszta to barokowe 

ozdóbki Wracając do kelnerek Niby śmieją się a coś kombinują

był taki jeden Wiesiek ratyński Student Amatorską kamerą kręcił

o mnie film Wtedy tylko mój śledczy wiedział o technice video Ten student

pisał też pracę roczną o gniewnych szeptach To dobry tytuł 

na rok sześćdziesiąty ósmy Stałem w oknie i widziałem

jak płynie ku mnie oko tej amatorskiej kamery

zamknął mnie w pudełku na łatwopalnej taśmie

każdy ruch opisany Żadnej niespodzianki Chciałem to wytłumaczyć 

rudej kelnerce Ona zdaje się ma największe cyce

chyba nie zrozumiała bo nawet nie klapnęła tymi cycami

poszła do bufetu i doniosła Kelnerki bardziej kombinują niż fryzjerzy

a dla mnie to przecież sprawa życia i śmierci O ile można tak 

trywializować zagadnienie Świat stoi przecież nie na żółwiach

ale wspiera się na cycach kelnerek I na dupach To jasne i po co dodawać 

tak trudno wytłumaczyć że świat jest ogromnym akwarium 

pełnym pływających oczu A poza tym czekam na pożar w celuloidowym pudełku

IV

śmietnik czyli jak zabić żyda

lokaj w białych rękawiczkach jak nieświeża lilia Nie był

żydem ale to on był moim pierwszym poematem Zapalał światła Wnosił 

półmiski Lilie czuć było olejem Czosnkiem I soczewicą Tylko ja widziałem 

rozkwitające pod kremowa kamizelką cyce W porze herbaty pęczniały

jak jezioro z czającym się na dnie potworem Lokaj Mój pierwszy gnom Ale o tym

dowiedziałem się później W dzielnicach śmietników Znam wszystkie Bliższe 

i dalsze Zawsze to bardziej wykwintne niż bary mleczne Tyle niespodzianek 

lęku Nadziei I dziecinnego drżenia Śmietniki przypominają mi zawsze

lokaja w białych rękawiczkach Również rozkwitają jak nieświeża lilia

raz znalazłem między starym pudłem po radiu philips a zużytymi do granic

sztuki pończochami wszystkie tomiki przybosia I jak nie kochać śmietników 

odniosłem na skup makulatury Tylko tam dają gwarancję że zmielą Nie 

chciałem ani grosza Nie mam zaufania do pieniędzy Zawsze spogląda z nich 

czyjeś oko Zamiast oka dostałem broszurę jak zabić żyda I przez cały wieczór 

układałem poemat pod tytułem historia literatury polskiej I tak na przykład

satyra na leniwych chłopów czyli jak zabić żyda Albo krótka rozprawa między 

panem wójtem a plebanem czyli jak zabić żyda Lub też pieśń o sobótce

czyli jak zabić żyda Żywoty świętych czyli jak zabić żyda Monachomachia czyli 

jak zabić żyda Ballady i romanse czyli jak zabić żyda Sen srebrny salomei

czyli jak zabić żyda Pan tadeusz czyli jak zabić żyda I tak dalej Pozytywizm

i literaturę współczesną zostawiłem polonistom choć wiem że oni zawsze 

znajdą sobie zajęcie Na przykład widziałem jak w wychodkach

buwu przebierali się za kelnerów Piszą książki kucharskie

i rozprawy o sztuce podawania sosów I wszystko modern z plebejskim 

pierdnięciem A gnom roznosi herbatę i kasuje rachunki

V

koniec podróży czyli pożar w celuloidowym pudełku

każdy kiedyś się gubi Na jakimś tam peronie W podróży

z jakiegoś kraju do innego jakiegoś kraju Jeden pic cała ta podróż 

ale widzę to dopiero dzisiaj Tyle bezsensownych pytań

i jeszcze więcej odpowiedzi Tyle niepotrzebnego strachu 

odlatujących dróżników I sentymentalnych konduktorów

tony skasowanych biletów Straciłem orientację Dlatego zacząłem

z nabożeństwem podpatrywać kelnerów Nie dość że mają ogromne 

cyce to zawsze wiedzą najlepiej Dziwię się że ktoś tam budował 

lunetę Czy batyskaf Nie lepiej było od razu zapytać kelnera?

ale Bóg mi świadkiem że kiedyś miałem swoją walizkę I widziałem

wszechświat przypominał podświetloną grę geometryczną 

ulice Place Dużo kątów prostych I tłum jak rzut sześcianu

każdy ma swój klasycyzm Potem wszystko się gmatwa Poeci piszą 

że ciemnieje Teoretycy pieprzą coś o dekadentyzmie

ja się nie dziwię że do akcji musi wkroczyć śledczy

nie byle jaki Musi przynajmniej wiedzieć tyle co kelner

wiek dwudziesty przyszedł za późno i błysk wojny wydawał 

się wybawieniem Dwudziesty pierwszy za wcześnie

nikt nie przypuszczał że będzie tak wyglądał Skrzyżowanie

kaczora donalda z ochlanym miszą I monstrualnym okiem śledczego

nijakie bydle przeżuwające Inaczej to sobie wyobrażałem Rozumiem 

ten chichot śledczego Coraz samotniej w moim celuloidowym pudełku 

miał być pożar a tymczasem ledwo się tli W rachunku wszechświata 

żadna różnica Oko obraca się leniwie Coraz przestronniej

w moim pudełku Miał być pożar A tymczasem ledwo się tli