Z Kielc do Kielc

Dziś wpadł mi w ręce kolejny numer kieleckiego pisma "Plotkarka" (o którym już wspominałem - link), a w którym znalazłem jeszcze jedną ciekawą fotografię Andrzeja Lenartowskiego. O, proszę: 

Andrzej Lenartowski, "Plotkarka" 1989, nr 10, s. 6.

(Dwie inne fotografie już się pojawiły na tym blogu tu i tu). 

I z tej niewątpliwej okazji nie pozostaje mi nic innego, jak przypomnieć dziś Z Kielc do Kielc tekst z lipca 1997 roku. W tym miejscu skany z książki Jesień na Marsie 

A tu wersja tekstowa, dla ułatwienia lektury.

Krzysztof Jaworski

Z KIELC DO KIELC

 

Mam czas do soboty, a tu te dwa psy, jeden

wyżej, na balkonie, stoi i szczeka do tego drugiego,

a ten drugi niżej, też stoi, łbem kręci, właściwie siedzi,

ale nie szczeka, no to myślę, co też taki pies musi

sobie kombinować pod sufitem, żeby tak siedzieć, oczywiście

musiał mnie zainteresować ten co nie szczeka, cały ja!,

no to jak przechodziłem obok, to mu rzuciłem: te,

Bertolucci, bo tak mi się przypomniało, myślałem,

że szczeknie, ale nie, skubany, nie szczeknął, jednak

nie mam tego talentu, co Grzesinek, a Grzesinek w

Kopenhadze podchodził do dowolnego psa i mówił mu:

bój się!, nie znalazł się taki, który by nie szczeknął,

a normalnie psy w Kopenhadze nie szczekają, tak że mi

zaimponował, no ale właściwie jest czwartek, więc zaraz

mówię studentom: stawiajcie przecinki, mówię, przed gdyż

stawiajcie, przed aby i ponieważ, przed ale, mówię same

pożyteczne rzeczy, bo staram się jak mogę, nie spędzajcie

mi snu z powiek tymi przecinkami, mówię jeszcze, ale

jakoś tak siedzę, milczę, a zawsze powtarzam, że jak

się zgodziło za psa, to trzeba szczekać, ale co robić?,

no to idę do Andrzeja, Andrzej napisał ostatnio artykuł

o mnie do miejscowej gazety, bałem się już, że go za to

zamknęli, bo się nie odzywał, ale nie, siedzi,

jest, gadamy, godzinę, dwie, mamy o czym, Andrzej

trzyma w piwnicy powieść, 800 stron maszynopisu,

i zawsze go namawiam, żeby wyniósł tę powieść

z piwnicy, mógłby przynajmniej trzymać na balkonie,

on się niby zgadza, z tym, że już 2 lata tak wynosi

i nic, szkoda powieści, mówię, e, co tam, mówi, ja i tak

nie używam balkonu, i dalej gadamy, o jednym i drugim,

o tej sprawie, i o tamtej, że to tak, a tamto znowu owak,

że właściwie nie bardzo wiadomo czy wróble mieszkają

w karmnikach, a nawet jeśli mieszkają, to dlaczego ich

nie widać, kiedy przechodzimy obok, że już prędzej

mieszkają na dworcu centralnym, a w takim razie

co z łabędziami?, a miejscowi mają nas za pedałów,

bo czasem udaje im się usłyszeć:

metaforyka narracji, świat porównań, sens ideowy,

tutaj to naprawdę brzmi podejrzanie, lepiej już być

pedałem, albo mieszkać na dworcu centralnym, a tamten

pies pewnie już sobie poszedł, szkoda z jednej strony

psa, ale z drugiej strony i Andrzeja szkoda, że tak sobie

zaszkodził tymi rozmowami ze mną, mówię mu, ale dalej

gadamy, i patrzymy na wróbla, czy szczeknie, ale nie, nie

szczeknął, no to przerzucamy się na łabędzia, w końcu

jesteśmy wielkimi duchami tej ziemi, w łańcuchu

wielkich duchów tej ziemi: od Mikołaja Reja i Jana

Kochanowskiego poczynając, poprzez Wespazjana

Kochowskiego i Jana Chryzostoma Paska, Walerego

Przyborowskiego i Henryka Sienkiewicza, Stefana

Żeromskiego i Witolda Gombrowicza, no to chyba

mamy prawo trochę sobie pogadać o lesbijkach?,

co za dzień!, 24 godziny i żadnej poezji!, sama proza,

i nikt ni zadzwonił, i nikt nie poprosił o wywiad z pytaniami

w stylu: szanowny Panie, jak w tak krótkim czasie udało się

panu dojść od absolutnie niczego do absolutnie niczego?,

no to idę do domu wesoły jak pies, bo może kiedyś będą

mówić o mnie: o, patrzcie, to ten Jaworski, facet który

stworzył, rozwinął, doprowadził do perfekcji i pogrzebał

świętokrzyską szkołę poezji, ale na razie nic nie mówią,

bo nie mają tego dystansu, Andrzeja przynajmniej oglądają

wycieczki w parku miejskim, dla takiej wycieczki to zawsze

jakaś rozrywka: ruchomy obiekt muzealny między pomnikiem

Staszica a budynkiem seminarium duchownego, nie ma

takiej siły, żeby przemknął niepostrzeżenie, to reszta

dzieje się niepostrzeżenie: wróble na centralnym kłócą się

z łabędziami o karmniki, bezdomni kłócą się z frajerami

o napiwki, moja automatyczna sekretarka kłóci się

z powietrzem i mówi: masz czas do soboty, zaraz, zaraz,

mam czas do soboty?, jak to, do soboty?, do jakiej

soboty?, w dodatku pies na mnie naszczekał jak byłem

mały na ulicy Wesołej, bo to miasto dla twardych ludzi,

albo pływasz, albo cię zagryzą, a właściwie nie na mnie

naszczekał, tylko na moje spodnie, i nie naszczekał, tylko

ot tak sobie zęby pokazał, jak to pies, ale było strachu,

aż mnie musieli uspokajać, byłem tak mały, że nawet

dzwonów nie nosiłem, a więc mam czas do soboty, a Andrzej

też chodził po tej samej ulicy, ale go pies nie obszczekał,

bo to było kilkanaście lat temu, wszędzie królowały

dzwony, i jeśli sobota się potwierdzi, to wychodzi na to,

że mam czas do soboty, Andrzej tam chodził odwiedzać

znajomych, czyli mam bardzo mało czasu, a po jaką cholerę

ja tam polazłem?, aż tu wreszcie Grzesinek zadzwonił,

że też będzie w sobotę, tyle że też go pies dziabnął,

polski pies, ludzie, o co chodzi teraz z tymi psami?,

i wtedy uświadamiam sobie, że nigdy nie nasrał na mnie

wróbel, a Burszta nie przerywa (bo to głos Burszty,

poznałem go po głosie): mam czas do soboty, do przyszłej

soboty, do przyszłej?, cholera, kombinuję, co by tu?, do

soboty?, i nigdy nie nasrał na mnie łabędź!, mam czas do

soboty, mam czas do soboty, i w tak krótkim czasie

doszedłem od absolutnie niczego do absolutnie niczego!,

za to nasrał na mnie gołąb, i uwierzyłem w uniwersalizm

seriali brazylijskich, i wrodzoną inteligencję prezenterek

telewizyjnych, które ubiera firma AMERICAN STYLE,

a rozbiera PAN KAZIO, i uwierzyłem w studentów

bułgarystyki, podróż duchową, życie wewnętrzne, Jana

Kasprowicza, w to, że poczytnymi miesięcznikami nie da się

podetrzeć dupy, gdyż mają za śliski papier, ale dalej nie

chce mi się wierzyć, że mam czas do soboty, i moi drodzy,

jak by na to nie patrzeć, do soboty nie dam rady!, tu

widocznie musiał zajść we mnie jakiś proces myślowy,

bo coś powiedziałem, dokładnie nie pamiętam

co, ale w tym miejscu to nie jest istotne.

 

[20 lipca 1997]

Krzysztof Jaworski

Krzysztof Jaworski, Z Kielc do Kielc [wiersz], w: Jesień na Marsie, Legnica 1997, s. 15-18.